See you Slukat!
Door: Dorieke Drenth
Blijf op de hoogte en volg Dorieke
29 November 2014 | Indonesië, Gianyar
De afgelopen week stond in het teken van ons afscheid, we hebben leuke dingen gedaan met de locals en de dingen die we echt nog hier wilden doen.
Op donderdag 20 november ben ik ’s ochtends met de meiden van de staff en een aantal vrijwilligers naar Celuk geweest, een dorpje waar allemaal goud- en zilversmederijen zijn. We hebben een aantal winkeltjes bezocht, echt rijen met allemaal dingen gemaakt van zilver (zelfs zilveren hoeden!). Zelf heb ik hier een enkelbandje gekocht, na flink onderhandelen kreeg ik hem voor 120.000 Rp in plaats van 630.000 Rp, dat noem ik nou afdingen!
Na het lesgeven heb ik samen met de meiden van de staff een echte Nederlandse appeltaart gemaakt. Alle ingrediënten waren gehaald, de appels waren geschild, nu moest het deeg gemaakt worden. Een klein puntje, ze hebben hier geen weegschaal, dus alle ingrediënten hebben we maar op de gok toegevoegd. Uiteindelijk zag het er mooi uit en kon de taart de oven in. Alleen na een half uur was er nog niks met de taart gebeurd, de oven was blijkbaar uitgegaan en hij werkte niet meer. We besloten naar Warong Legong te gaan (het restaurant waar we elke dag eten) en hem daar in de (pizza)oven te doen. Na een tijdje kwamen er helaas klanten die pizza bestelden, dus de taart moest eerst uit de oven, de oven werd opgestookt, de pizza werd gebakken en vervolgens kon de taart weer in de oven. Uiteindelijk hebben Maileen en ik de taart om 22 uur opgehaald en we waren om 18:30 uur begonnen met de taart. Maar het was het wachten waard, iedereen genoot van de taart, het smaakte echt als thuis!
Vrijdag zijn we met alle vrijwilligers samen met Novy en Indira (een local die ook veel voor het project doet) op village tour geweest door het dorpje Keramas. Ze lieten ons allerlei plaatselijke bedrijven zien, zoals een sarongmaker, een houtbewerkingsbedrijf, een fabriek waar rijst wordt verwerkt, etc. We hebben dus echt het leven op Bali gezien.
Op zaterdag gingen alle vrijwilligers samen met Indira, Tomy, Agus en Ngakan (allemaal locals die veel voor het project doen) naar het waterbompark in Bali geweest, als cadeautje voor Indira’s verjaardag. Het was een prachtige dag, waarbij iedereen echt even weer kind was!
’s Avonds hebben we gegeten bij een fundraising van de school van Agus, de studenten zorgden voor het eten, drinken, muziek en alles eromheen. Tomy vertelde me dat het best duur was, omdat het een fundraising was. Maar nadat ik de menukaart bekeek, kwam ik tot de conclusie dat er toch echt wel grote verschillen zijn qua geld tussen Bali en Nederland. We hadden een vol bord eten met water voor iets meer dan twee euro! Voor ons een koopje, maar voor de locals hier best duur.
Zondag stond er weer een uitje op het programma: raften met de meiden van de staff. We vertrokken ’s ochtends met alle vrijwilliger en de staff op de scooter richting Ubud, waar we om 10 uur de bootjes in gingen. Met z’n zessen in een bootje en 3 uur lang lachend de rivier door. En ook nog een gids die de clown uithing, af en toe gooide hij wat water in je nek en riep: Monkey pee! Of hij sloeg met z’n peddel op het water en riep: Anaconda! Hij zorgde wel voor entertainment dus.
En maandag begon dan de laatste week, iedereen was druk bezig voor het afscheidsfeest en de laatste lessen, dus de dagen vlogen echt voorbij!
Dinsdagochtend hebben we met alle vrijwilligers SLC 1 schoongemaakt, het grootste klaslokaal op Slukat. Stof, gekkopoep, wespennesten, alles kwamen we tegen. Na drie uur schoonmaken en helemaal bezweet wachtte er wel een heerlijke lunch op ons die de meiden van de staff hadden gemaakt.
De meeste lessen in deze laatste week werden gevuld met spelletjes en andere leuke activiteiten. Maileen en ik zijn op dinsdag met onze intermediate-klas naar het zwembad geweest, waar we de leerlingen zwemles hebben gegeven. Blijkbaar konden ze allemaal niet zwemmen, dus ze durfden ook niet het diepe water in. Na een uurtje zwemles waren de leerlingen ook kapot, dus aankleden en terug naar Slukat.
En na de laatste lessen op woensdag was donderdag dan het afscheidsfeest. Vanaf drie uur konden de leerlingen over heel Slukat allerlei spelletjes doen. Waterestafette, voetbal, ballonnenrace, eierrace, flessen omgooien, knutselen, schmink, een buikglijbaan, een springkussen, er was van alles te doen.
Tussen vijf uur en half zes was het tijd om te eten, voor het eten was het eerst nog tijd voor de gebruikelijke afscheidsceremonie. We kregen certificaten uitgereikt van de leerlingen, iedere vrijwilliger van zijn/haar eigen leerlingen. Toen Adé mijn naam riep stonden een seconde later allemaal gillende kinderen om me heen om me te knuffelen. Vervolgens keek in een stukje verder en daar zag ik alle leerlingen uit mijn intermediate klassen staan, ik liep er heen en werd overspoeld met cadeaus en knuffels en de tranen begonnen bij iedereen te vloeien! Vervolgens kwam Bastiaan, een nieuwe vrijwilliger, naar me toe dat ik even naar een basic-leerling toe moest. Een klein onzeker meisje zat te huilen in een hoekje omdat ik wegging, ze kon door niemand getroost worden en bleef maar huilen. Vervolgens kwam een ander meisje uit die klas erbij zitten en ze begon net zo hard te huilen. Ze konden de hele avond niet meer stoppen met huilen. Toen ik dat zak brak m’n hart echt en kon ik zelf de tranen ook niet meer in bedwang houden.
Tijdens het eten werd een filmpje afgespeeld met allemaal foto’s van de afgelopen maanden van alle vrijwilligers, die Lisa en ik hadden gemaakt. Meer dan een kwartier foto’s kijken van de geweldige tijd die we hier hebben beleefd.
Na het eten lieten we alle cadeaus zien en werd de cheque uitgereikt met geld dat over was van de fundraising. Vervolgens begon het kleurenfestijn, de muziek ging aan en iedereen ging met gekleurd meel op elkaar gooien, vervolgens was het meel op en kwamen er eieren en water tevoorschijn. Iedereen was vies, maar het was een groot feest! Iedereen knuffelde elkaar en iedereen was aan het dansen, alle leerlingen waren aan het lachen. Totdat het punt kwam dat de leerlingen naar huis gingen, de tranen kwamen weer tevoorschijn. De moeder van een van mijn basic-leerlingen, die al de hele avond aan het huilen was, kwam nog weer apart terug omdat het meisje me nog een knuffel wilde geven. Het deed me toch wel heel veel om te zien dat al die kinderen moesten huilen omdat ik wegging, blijkbaar kun je heel veel indruk maken op kinderen in zo’n korte periode.
Nadat alles was opgeruimd en de tranen weer waren weggeveegd was het vrijdag tijd om m’n koffer in te pakken, na heel wat logisch nadenken en proppen was het uiteindelijk gelukt.
Maar nadat ik naar m’n dichte koffers keek kwam er toch wel even besef momentje, ik ga hier echt weg…
Gisteravond hebben we nog als afsluiting gegeten in Ubud en vannacht een sleepover gehad met Novy & Krisma, die vanmorgen toch wel heel vroeg wakker waren.
En vandaag is er dan toch echt een einde aan het Slukat avontuur gekomen, nu nog drie weken in Denpasar en dan ga ik alweer naar het koude Nederland.
Ik ga het hier heel erg missen, maar zoals de meiden hier zeggen: See you later, not good bye! En dat is ook echt zo, ik wil zeker terug komen op deze geweldige plek met de lieve mensen hier. Het is echt mijn familie geworden en ik ga ze zeker missen!
-
29 November 2014 - 23:02
Ria:
dorieke,
Met heel veel plezier lees ik elke keer weer de belevenissen van jou daar ver weg in het prachtige Bali.
Wat super dat jij dit allemaal mag beleven!!
Geniet er nog van deze laatste periode, weet ook dat wanneer jij jouw diploma hebt je vast gauw aan het werk kunt.
We kunnen momenteel lastig invallers krijgen .
Geniet er van en kom gauw bij jullie om jouw verhalen te horen en foto's te zien.
Gr Ria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley